Ik dacht: Ik heb gewoon pech, kan gebeuren

‘Ik dacht: Ik heb gewoon pech, kan gebeuren’

''Elke dag kwamen de kinderverpleegkundigen langs om de wond te spoelen. Wat ik fijn vond is dat ze me op mijn gemak wisten te stellen.”

Katinka Blok zit in 5HAVO van het Dalton Lyceum in Barendrecht. Daarnaast is ze actief in de jongerenraad van de kindertelefoon en spreekt ze graag af met vriendinnen. Zo begon in september 2020 het nieuwe schooljaar, geen vuiltje aan de lucht en vol ambitie. Maar op een avond ging het mis. Terwijl ze huiswerk maakte kreeg Katinka last van hartritmestoornissen. “Ik weet nog dat ik riep: mijn hart wil eruit! Mijn vader was die avond toevallig net een rondje fietsen. Alleen mijn moeder en twee zusjes waren thuis. Ze waren gelukkig niet in paniek, wetende dat ik dan misschien wel zou gaan hyperventileren. Het was best een hele enge ervaring. De huisarts liet onmiddellijk een ambulance komen. Ik kreeg medicijnen. Toen stopte het pas. Na drie kwartier.”

“Wat ik had, kon makkelijk verholpen worden, zeiden ze in het ziekenhuis. Ik zou een ablatie krijgen, een operatie waarbij ze precies die prikkels in mijn hart zouden blokkeren die mijn hartritmestoornis veroorzaakten. Dat gebeurde via een katheter in mijn rechter lies. Ze hadden gezegd dat er niets fout kon gaan, maar ze hadden in mijn geval een extra gaatje moeten prikken, want ze dachten eerst dat het aan de rechter kant van mijn hart zat, maar het zat aan de linker kant. Ik had last van nabloeden en kreeg een hele grote blauwe plek. Belangrijker: er moest een korstje op de wond komen, maar dat kwam maar niet. In het ziekenhuis kreeg ik een CT-scan, want ze dachten dat het misschien vaatschade was, waardoor het wondje niet dicht ging, maar dat was het niet. Wel mocht ik weer naar huis. Het weekend erop kreeg ik heel veel pijn in mijn lies. Het bleek een infectie te zijn, dus kreeg ik antibiotica. Ik dacht nog: ik heb gewoon pech, kan gebeuren.”

“Maar het duurde en duurde maar. Die wond ging niet dicht. Elke dag, later twee keer per dag, kwam KinderThuisZorg langs om de wond te spoelen. Dat deden ze in de badkamer, onder de douche. Wat ik fijn vond is dat ze me op mijn gemak wisten te stellen. Ze namen overal de tijd voor en legden alles rustig uit. Met een stift tekenden ze de roodheid af, zo hielden ze bij of de infectie groeide. Dat gaf vertrouwen. Ze zijn trouwens nog hier geweest, in het ziekenhuis, want ze wisten dat ik er lag en toen kwamen ze even om een hoekje kijken om te vragen hoe het ging. Zo lief.”

Door pech achtervolgd, ligt Katinka namelijk weer in het ziekenhuis. Eind november is ze voor de zesde keer geopereerd. Ze mag pas naar huis als de wond dicht is. Alles om haar heen is stil gevallen. Ze mist het contact met haar klasgenoten, geeft ze toe. “Maar we Facetimen wel hoor!” Katinka blijft optimistisch. Wel vindt ze het vervelend dat haar beide zusjes niet mogen langskomen in verband met corona. Maar het allerergste vindt ze dat ze niet naar school kan. Ze mist op deze manier wel heel veel lessen. “Mijn examen halen. Dat is echt mijn doel voor 2021.”

Tekst: Nicolline van der Spek

Ik dacht: Ik heb gewoon pech, kan gebeuren