Lidia 10 jaar bij KinderThuisZorg
''Na al die jaren heb ik zo veel ervaring opgedaan. Je laat je gevoel dan ook vaak meespelen.''
Als klein kind wist ik altijd al wat ik wilde worden: “Kraanzuster (ja met een -n-) , niet voor de moeders maar wel voor de baby. Zo stond het in mijn plakboek van de kleuterschool. Dus gedurende mijn schoolloopbaan richtte ik daar mijn pijlen op. Zo kwam ik direct van de HBO-v terecht op afdeling ‘Zuigelingen’ van het (toen nog oude) Sophia Kinderziekenhuis. Daar startte mijn reis als kinderverpleegkundige. Ik genoot van het werk en kon van mijn hobby mijn werk maken, zo voelde dat voor mij. Na 21 jaar Sophia Kinderziekenhuis ervaarde ik veel technische handelingen ten opzichte van het contact met het kind en zijn ouders (ja, moeders had ik intussen geaccepteerd). Ik besloot uit de “Sophia Kinderziekenhuis trein” te stappen en over te stappen op de volgende trein: “KinderThuisZorgNederland.” Niet wetende waar deze trein mij precies zou brengen, het werd een heel nieuw avontuur….
Onderweg in deze nieuwe trein zag ik ineens hele andere vergezichten en een andere horizon. Waar de ziekte van de kinderen in het ziekenhuis altijd zo aanwezig was, zag ik nu ineens het kind achter zijn ziekte. Het kind thuis, met zijn broers zussen en ouders, het kind als leerling op school, BSO of op het kinderdagverblijf. Het kind dat ook met zijn vriendjes wilde spelen en gewoon kind wilde zijn.
Dit vergde wel iets anders van mij, dus maakte ik regelmatig een tussenstop. Ik stapte uit mijn trein en ging met kind en zijn ouders op zoek naar mogelijkheden om kind te kunnen zijn. Ik maakte van het kind de machinist en de ouders de conducteur. Zo werd ik passagier van mijn trein. Als passagier sprak ik veel met de conducteur en machinist, soms waren zij het spoor even bijster, maar nog vaker wisten zij precies wat ze wilden maar hadden zij hulp nodig om het spoorboekje op te stellen of om even bij te tanken.
Samen met je vriendjes en vriendinnetjes naar de basisschool dicht in de buurt willen. Maar hoe moet dat als je diabetes hebt en de juffen en meester dit niet snappen? Of als je op school gekatheteriseerd moet worden? Samen met mijn team zorgen we ervoor dat deze kinderen gewoon naar school kunnen gaan. Je leert de kinderen zo goed kennen dat er veel mooie momenten zijn. Soms verloopt het vlotjes en soms loop je wat vertraging op. Dan moet de machinist mij even ter verantwoording roepen. Ik was op een basisschool bij een meisje uit groep 7, zij heeft zich inmiddels zelf leren katheteriseren waar we zó trots op zijn. Zij was klaar en ik wilde haar katheter terug stoppen in het omhulsel. Helaas, niet goed gericht…..de spetters vlogen alle kanten op. Hilariteit alom en dat was over de hele gang te horen, tja en ik moest wel even wat gaan soppen om vervolgens een dikke knuffel te krijgen en weer verder op pad te kunnen.
KinderThuisZorg zorgt dat mijn trein blijft rijden, zij zorgt voor de brandstof en dat mijn routekaart en netwerk steeds verder uitgebreid kan worden. Mijn trein heeft namelijk kennis, ontwikkeling en ondersteuning nodig anders rijdt hij niet. In 2015 werd er door de overheid een extra station op onze route neergezet met de naam: “PGB indicaties.” Helaas was dit niet een stevig station, maar waren er alleen maar een paar planken neergelegd. Hoe moesten we de kinderen en ouders hierover heen laten lopen zonder ze te laten struikelen? Hoe kon deze PGB helpend zijn voor het kind en zijn gezin? Heel veel onduidelijkheden en er lag veel werk voor ons. Inmiddels zijn we 7 jaar verder, ik ben vaak gestruikeld over de PGB en er waren veel obstakels op onze weg. Er is hard aan dit station getimmerd, het is nog niet helemaal af. Maar wat ben ik trots dat ik hieraan mee mag bouwen en dat we zo met elkaar komen tot een stevig gefundeerd station.
Tijdens mijn treinrit kwam ik afgelopen 10 jaar ook langs verschillende eindstationnetjes. Een trein moet in beweging zijn, maar soms gaat dat niet meer en gaat de trein tot stilstand komen. Deze eindstationnetjes heten “terminale zorg”. Deze zorg doe ik met liefde. Op de uitkomst heb ik geen invloed, maar wel op de laatste reis ernaar toe. Het kind helpen om thuis in zijn veilige omgeving op een rustige, liefdevolle en respectvolle wijze het leven los te laten in bijzijn van zijn ouders (broertjes en zusjes), daar zal ik altijd mijn uiterste best voor blijven doen. Ik ben dankbaar dat ouders het vertrouwen in mij hebben dat ik aanwezig mag zijn bij de meest kwetsbare momenten van hun leven. Hen daarbij ondersteunen, maakt mijn werk als kinderverpleegkundige voor mij heel zinvol.
Wanneer ik na deze zorg mijn reis weer vervolg, moet ik altijd even bijtanken. Ik maak dan een tussenstop op de stationnetjes “mijn gezin” en “mijn collega’s.” Op die stationnetjes staan luie stoelen, lekkere koffie en een luisterend oor klaar.
Daarna vervolg ik mijn reis bij KinderThuisZorg weer. Mijn trein heeft ook nog verbinding nodig, in 1 treinstel kunnen maar weinig kinderen meerijden. Juist de verbinding om alle treinstellen aan elkaar te koppelen tot een lange trein vol kennis, kunde en passie voor kinderen heeft ervoor gezorgd dat ik al 10 jaar met heel veel plezier bij KinderThuisZorg werk. Ik werk zelfstandig, maar nooit alleen. Ik heb veel steun aan mijn team, zij zetten mij soms op het juiste spoor of zetten het sein op rood als ik geneigd ben te hard door te rijden. KinderThuisZorg zorgt voor de broodnodige ondersteuning onderweg, zij zijn mijn bovenleiding waardoor mijn trein kan blijven rijden.
De trein, alle treinstellen, machinist, conducteur, brandstof en de bovenleiding, ik heb alles om mijn treinavontuur bij KinderThuisZorg nog veel jaren te laten duren.
