Helene 10 jaar bij KinderThuisZorg
''Ik denk dat ik door de jaren heen steeds ‘gekker’ doe en durf te doen als een situatie daarom vraagt; álles om ervoor te zorgen dat een kind een handeling zo fijn mogelijk kan ondergaan.”
Wat maakt werken bij KinderThuisZorg voor jou zo bijzonder?
Op gevaar af clichématig te klinken vind ik vooral de vrijheid fijn en bijzonder. Die vrijheid omvat zowel de vrijheid om als kinderverpleegkundige mee te mogen denken in mijn vak, als het gevoel van vrijheid tijdens mijn werk wanneer ik onderweg ben en van alle weersomstandigheden iets meekrijg. Daarnaast ben ik te gast bij mensen thuis in plaats van dat zij te gast zijn bij ‘mij’. Dat vraagt een andere wijze van benaderen dan in de instellingen waar ik hiervoor werkte. Ik mag een poosje ‘meewandelen’ met een kind en alle voorwaarden scheppen om dit voor hen zo comfortabel mogelijk te maken.
Wat is het grappigste dat je hebt meegemaakt?
Omdat ik verhalen mag schrijven, heb ik al veel grappige dingen kunnen delen. Ik kan eigenlijk niet kiezen: ’s morgensvroeg aanbellen bij het verkeerde huis waar een slaperige man in boxershort met scheerschuim op zijn gezicht opendoet? Of dat huis waar zóveel (exotische) huisdieren waren dat ik van kleur verschoot? Of die keer dat ik een compleet opgemaakte hamburger kreeg op de vroege morgen en die niet kon weigeren?
Blunders die het schaamrood op mijn kaken hebben gezet? Of toch de taalbarrière die nogal eens voor onverwachte en grappige momenten zorgt? Of die keer dat ik ogen in een mondkapje knipte en naar een 10-jarig meisje ging die voor waarheid aannam dat dit een nieuwe verplichting was? Of….?
Wat is het meest verdrietige dat je hebt meegemaakt?
Het meest verdrietig blijft voor mij toch wanneer een kind gaat overlijden en je het verdriet van de ouders, broers, zussen en andere familieleden ziet. Je draagt bij aan een ontzettend intieme en verdrietige gebeurtenis. En of ik wil of niet; het raakt me altijd weer. Mensen vragen weleens of het went. Mijn antwoord is dan dat ik hoop dat het nooit went en dat ik dit werk niet meer wil doen als ik eraan zou wennen dat kinderen overlijden. In verhalen probeer ik er soms woorden aan te geven maar eigenlijk zijn woorden nooit toereikend. Eigenlijk is verdriet niet meetbaar. Ik bewonder de veerkracht van mensen in alle lijden en verdriet wat we tegenkomen.
Welke belangrijke kennis en ervaring neem jij mee uit deze 10 jaar? Misschien zou ik hier een doordacht medisch onderbouwd antwoord op moeten geven. Maar eerlijk gezegd is het voor mij vooral het open vizier naar andere mensen toe. Je komt bij zóveel verschillende mensen, culturen, huizen, scholen en steden dat ik niet snel iets gek vind. Ik vind dat winst, ook in mijn privéleven. Zolang je de schoenen van een ander niet draagt kun je niet oordelen.
Wanneer is een dag werken voor jou geslaagd?
Dat zit ‘m voor mij in de kleine dingen. Ouders die opgelucht zijn als een handeling goed ging. Een kind wat met allerlei clowneske afleidingen een handeling zonder problemen of verdriet ondergaat. En vooral: als mensen zeggen of laten merken dat ze zich gezien en gehoord voelen. Dat ouders en kind vertrouwen in me hebben/hadden.
Kijk eens terug naar toen je hier begon. Wie was je toen als persoon en wie ben je nu?
Vaak genoeg voel ik me een stagiaire die pas komt kijken. Omdat er privé veel veranderd is sinds het begin van mijn werken bij KinderThuisZorg is de focus een stukje verlegd. Als fulltimer nam KinderThuisZorg een hele grote plek in. Als parttimer is het harder werken om kennis up-to- date te houden en ligt de eerste focus bij mijn gezin.
Een verschil is dat ik in het begin onzeker kon zijn, juist door het solistische werken: weet ik écht wel wat ik doe? Waar parkeer ik mijn auto in Rotterdam? Die onrust en onzekerheid zijn er voor het grootste deel wel af. Ik voel me niet solistisch omdat ik heel veel contact heb met collega’s wanneer ik werk en weet dat ik op hen kan terugvallen en met hen kan overleggen als het nodig is.
Ik denk dat ik door de jaren heen steeds ‘gekker’ doe en durf te doen als een situatie daarom vraagt; álles om ervoor te zorgen dat een kind een handeling zo fijn mogelijk kan ondergaan.
Wat zijn de grootste veranderingen die je de afgelopen periode in de zorg hebt meegemaakt?
Je merkt dat in het algemeen mensen mondiger zijn en meer voor zichzelf op komen. Mensen hebben zich veel meer ingelezen en weten waar zij informatie kunnen vinden. Een mooie ontwikkeling vind ik dat er steeds meer zorg naar huis kan en er mooie samenwerkingen met ziekenhuizen zijn. Onze werkzaamheden worden steeds meer divers en uitgebreider. Mensen lijken het bestaan van KinderThuisZorg ook meer te gaan ontdekken en minder te onderschatten.
Wat heeft ervoor gezorgd dat je jaar in jaar uit KinderThuisZorg trouw bent gebleven?
Ik voel me gezien binnen KinderThuisZorg. Daarnaast vertel ik nogal eens aan anderen dat wij direct al een streepje voor hebben omdat mensen doorgaans blij zijn dat ze naar huis kunnen met hun kind. Ook is het ontzettend leuk dat ik de kans krijg om mijn plezier in schrijven in te zetten bij KinderThuisZorg. Het voelt voor mij als een kans om anderen te laten zien en horen (podcasts) wat wij doen. Prachtig dat het niet míj́n verhalen zijn, maar de verhalen van ons allemaal.
Hoe zie jij jezelf over 10 jaar?
Ik merk dat de maatschappij gefocust is op groeien en doorgaan. Misschien zit voor mij de groei wel juist in stilstaan. En dan hoop ik dat ik over 10 jaar tevreden ben met waar ik sta. Dat mijn focus niet ligt op wat ik niet heb of (nog) niet ben, maar dat ik
de verdieping en tevredenheid heb gevonden in mijn ‘stil’ staan. De ervaring leert inmiddels dat het leven nooit stil staat waardoor het fijn kan zijn om zelf wél stilstand/rust te zoeken.
Wat mogen wij nog best over jou weten?
Als eerste dat mijn inspiratie in mijn werk ligt, in mijn christenzijn én in alles wat achter me ligt aan mooie én verdrietige dingen. Het motiveert en helpt me de dingen te doen zoals ik ze doe. Het werkt raakt, schuurt en schrijnt vaak genoeg. En toch geeft júist dat schrijnen het gevoel van échtheid. Van verbinding. Van nuttig zijn. Van begrip wanneer het zó onredelijk lijkt hoe ouders doen. Van het confronteren en soms botsen met eigen pijn. Van het voorzichtig
zoeken en laveren tussen alle emoties. Van het jezelf proberen te blijven en soms jezelf een beetje kwijtraken en verliezen. En dan jezelf weer terug te vinden, bij elkaar te rapen en weer verder te gaan.
Als (pleeg)moeder verweeft het werk soms met mijn privéleven. En ik denk dat ik dat niet erg vind. Dat past bij wie ik ben.
